Η ελληνική εκκλησία έχει αναθεματίσει σημαντικούς Έλληνες καλλιτέχνες και λόγιους, όπως ο Καζαντζάκης, ο Ροίδης, ο Λασκαράτος, ενώ έχει επιτεθεί στον Θεόδωρο Αγγελόπουλο για το "Μετέωρο Βήμα του Πελαργού", στον Λαζόπουλο λόγω ότι ανέβαζε Αριστοφάνη κοντά σε ναό, ακόμα και στην λαϊκή τραγουδίστρια Δόμνα Σαμίου, λόγω διονυσιακών παραδοσιακών ασμάτων.
Ο σκοταδισμός της Εκκλησίας και η στενομυαλιά της ιεραρχίας της, βέβαια, έχει ρίζες που χάνονται στην αρχαιότητα. Ο ορθόδοξος χριστιανικός κόσμος, πολλάκις έχει αναζητήσει αποδιοπομπαίους τράγους, λες κι έτσι θα ξορκίσει το κακό που ζει μέσα στην κοινωνία.
Ο αφορισμός συνεπάγεται την αποκοπή του αφορισμένου από το εκκλησιαστικό σώμα δια παντός. Αυτό σημαίνει, ότι ηθικός και νομικός δεσμός με την εκκλησία απενεργοποιείται. Δηλαδή η εκκλησία παύει να αναγνωρίζει ως μέλος της αυτόν που αναθεμάτισε.
Ο αφορισμός δεν είναι παρά μια πρακτική φόβου και "συμμόρφωσης". Μάλιστα, ο αφορισμός δύναται να επιβληθεί ακόμη και μετά τον θάνατο, κάποιου. Αυτό το τελευταίο είναι ίσως ο,τι πιο εκδικητικό και σκοτεινό από την μεριά της εκκλησίας, αφού συμβολικά ρίχνει στο καζάνι της Κόλασης τον αφορισμένο, αποκλείωντάς τον από την υποτιθέμενη Σωτηρία.
Στην Τουρκοκρατία η εξουσία της Εκκλησίας ήταν αρκετά διευρυμένη και μάλιστα προσπαθούσε να απομείνει και δικαιοσύνη. Το προνόμιο αυτό το είχε παραχωρήσει ο Μωάμεθ ο Πορθητής, στον πρώτο Πατριάρχη μετά την Άλωση. Το αστικό δίκαιο, αντί να ασκείται από τα δικαστήρια, υπαγόταν στην αρμοδιότητα της Εκκλησίας. Η αυξημένη εξουσία της Εκκλησίας προς τον δικαστικό τομέα, της έδινε την δυνατότητα να επεμβαίνει στα κοσμικά πλαίσια. Οι αφορισμοί είχαν ισχύ παρόμοια με ενός ποινικού νόμου, κάτι που εκμεταλλεύονταν και οι σουλτάνοι, πιέζοντας τ� �υς Πατριάρχες προς αυτή την κατεύθυνση, διατηρώντας φοβισμένο τον ελληνικό λαό. Ο θεσμός των πατριαρχών ούτως ή άλλως βρισκόταν υπό την τουρκική εποπτεία. Μάλιστα, ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε' μετά από πιέσεις του σουλτάνου, είχε αφορίσει την Επανάσταση του 1821, πριν καν αυτή αρχίσει!
Η περίπτωση του Νίκου Καζαντζάκη είναι η επιτομή της θρησκευτικής ντροπής. Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας έγραψε μια από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία της, όταν τον είχε μηνύσει αρχικά για κάποιο άρθρο του και εν συνεχεία τον έσυρε σε δίκη. Ο Καζαντζάκης θεωρήθηκε ως "βλάσφημος" από την αλαζονική ελληνική Εκκλησία που δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει διαφορετικά, έναν διανοητή που ξέφευγε από τα όριά της. Ο Καζαντζάκης είχε μάλιστα στείλει επιστολή στην οποία έγραφε: "Με καταραστήκατε, Άγιοι Ιερείς. Εγώ σας δίνω την ευχή μου. Ελπίζω η συνείδησή σας να είναι καθαρή σαν την δική μου και να είστε ηθικοί και θρησκευτικοί, όπως εγώ".
Μάλιστα, όταν ο μεγάλος συγγραφέας πέθανε, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, εν έτει 1957, απαγορεύει την ταφή του στην Αθήνα. Η μεγάλη ντροπή συνεχίζεται, ώσπου ο Καζαντζάκης βρίσκει ανάπαυση τελικά στην Κρήτη. Η ιεραρχία της Εκκλησίας συνεχίζει την προκλητική της στάση, απειλώντας τον Μητροπολίτη της Κρήτης να ακολουθήσει την δική τους γραμμή. Ακόμη και η ταφή του πέρασε από χίλια κύματα, αφού δεν βρισκόταν παπάς να τον θάψει, μέχρι να φιλοτιμηθεί κάποιος τελικά.
Ο φανατισμός της Εκκλησίας είναι τρομακτικός και στις περιπτώσεις των Εμμανουήλ Ροίδη και Αντρέα Λασκαράτου. Τους αφόρισε αμφότερους, λόγω ότι στα βιβλία τους μιλούσαν μέσω ενός καυστικού λόγου για τον κλήρο και τους πολιτικούς που εκμεταλλεύονται τον λαό. Ο Λασκαράτος μάλιστα, κλήθηκε να αποκηρύξει τις ιδέες του από τον τότε Αρχιεπίσκοπο, κάτι που φυσικά δεν έκανε. Ο Ροίδης από την άλλη, αφορίστηκε λόγω του μυθιστορήματος "Πάπισσα Ιωάννα", λόγω της υπόθεσής του, που αναφέρεται σε μια μοναχή η οποία κορόιδεψε άπαντες, μέχρι που έγ ινε Πάπας! Παρίστανε τον άντρα, αλλά το μυστικό της αποκαλύφθηκε όταν έμεινε έγκυος. Βέβαια ο Ροίδης ήταν και φίλος του βιβλίου γενικότερα, προσφέροντας έργο ως Έφορος της Εθνικής Βιβλιοθήκης.
Η Εκκλησία πάντα εχθρεύονταν την ελεύθερη σκέψη καθώς φαίνεται. Υπάρχουν κι άλλα περιστατικά για να διηγηθεί κανείς. Αυτή η σύντομη αναφορά στους αφορισμούς, έγινε για να καταδείξει αφενός τον δογματικό τρόπο σκέψης της ελληνικής Εκκλησίας διαχρονικά, αλλά και την μισαλλοδοξία που καλλιεργεί στις απαίδευτες μάζες έναντι ατόμων που ξεφεύγουν από το εκκλησιαστικό μαντρί. Ο θρησκευτικός σκοταδισμός σιχαίνεται διαφορετικούς ανθρώπους και αποδεικνύεται ως το σημείο που συναντώνται τα πρωτόγονα ανθρώπινα ένστικτα που ψάχνουν για εκτόνωση.
strange journal
Πηγή: http://www.ramnousia.com/
No comments:
Post a Comment