Η δημοσιογραφία και η βιομηχανία του θανάτου

 

Του Γιάννη Μπελεγρίνη

Σαν να ζούμε κάθε φορά το ίδιο έργο. Απλά με άλλον πρωταγωνιστή. Κάθε φορά που υπάρχει ένας θάνατος, ο οποίος μπορεί να… αξιοποιηθεί εμπορικά, βλέπουμε παρόμοιες εικόνες. Με την «ψυχρή» (ας χρησιμοποιήσω αυτόν τον όρο) δημοσιογραφία να κάνει την εμφάνιση της. Η εφημερίδα Πρώτο Θέμα κυκλοφορεί έχοντας στο πρωτοσέλιδο της, μια φωτογραφία του Πάνου Φύσσα την ώρα που αργοπεθαίνει.

Πάλι ξεκινήσαμε από την είδηση, φτάσαμε σε παραστατικές λεπτομέρειες και τελικά καταλήξαμε στην εικόνα του θανάτου. Μπροστά στα μάτια μας. Χωρίς μοντάζ. Αυτή είναι η «τακτική». Η βιομηχανία του θανάτου έκανε και πάλι την εμφάνιση της. Μια βιομηχανία που λέει: «πουλάω ακόμα και τον θάνατο για το κέρδος». Εκεί η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δείχνει να μην έχει αξία. Δηλαδή, στην περίπτωση μας, τι παραπάνω μπορεί να προσφέρει η ωμή πρωτοσέλιδη φωτογραφία του Πάνου Φύσσα την ώρα που αφήνει την τελευταία του πνοή; Ουσιαστικά τίποτα. Πέρα από μερικά π� �υλημένα φύλλα παραπάνω στην εφημερίδα βέβαια. Έτσι ευελπιστούν οι ίδιοι τουλάχιστον.

Θα πουν κάποιοι, «φταίνε και αυτοί που αγοράζουν την εφημερίδα». Ναι, φταίνε κι αυτοί. Έχουν ευθύνη και αυτοί που δίνουν τον οβολό τους στην βιομηχανία του θανάτου, είτε αγοράζοντας την εκάστοτε εφημερίδα, είτε μπαίνοντας στο site, είτε βλέποντας το κανάλι. Οποιοδήποτε Μέσο το οποίο εμπορεύεται τέτοιες εικόνες.

Δεν είναι η πρώτη φορά που «πωλείται» ο θάνατος. Πριν από λίγο χρονικό διάστημα, είδαμε ανάλογες εικόνες με την περίπτωση του Μιχάλη Ασλάνη. Όταν γνωστό site δημοσίευσε φωτογραφίες με τον ίδιο νεκρό, πεσμένο στο πάτωμα του σπιτιού του. Σχετικά πρόσφατη είναι και η περίπτωση με τον άτυχο ηθοποιό Τόμας Πρωτόπαπα, όπου πάλι ιστοσελίδα έδωσε ως «τροφή» στους αναγνώστες της, φωτογραφίες του νεαρού αμέσως μετά το τροχαίο δυστύχημα του. Το ίδιο και με τον Νίκο Σεργιανόπουλο, μερικά χρόνια πριν. Οι περιπτώσεις είναι πολλές. Η μεθοδολογία της βιομη χανίας, είναι η ίδια.

Φυσικά, η εμπορευματοποίηση του θανάτου, δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Συμβαίνει και στο εξωτερικό. Είδαμε το πτώμα της Marilyn Monroe στο νεκροτομείο, τον πυροβολημένο στο κεφάλι πρόεδρο Kennedy, τη σωρό του Michael Jackson να μεταφέρεται, την πριγκίπισσα Diana λίγο πριν ξεψυχήσει μέσα στα συντρίμμια του μοιραίου αυτοκινήτου. Η λογική του «πουλάω το θέμα» όποιο κι αν είναι αυτό, ακόμα και αν πρόκειται για θάνατο, υπάρχει και σε άλλες χώρες απλά εμείς τρέξαμε να την αντιγράψουμε. Είναι έτσι κι αλλιώς γνωστό, ότι συνήθως στην Ελλάδα αντιγράφουμε τα αρνη� �ικά παραδείγματα που βλέπουμε στο εξωτερικό.

Όλες οι παραπάνω περιπτώσεις σκληρής εμπορευματοποίησης ενός τραγικού γεγονότος, συνοψίζονται πιστεύω σε μια σκηνή ταινίας, την οποία είχα δει πριν αρκετά χρόνια. Πριν καν ασχοληθώ με τη δημοσιογραφία. Και μου έχει μείνει στη μνήμη. «Ματωμένο διαμάντι» λεγόταν η ταινία. Έπαιζε και αυτός ο ξανθός τύπος, ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Σε μια σκηνή της ταινίας λοιπόν, πορεύονταν δυο μικρά πούλμαν κάπου στην Αφρική. Το πρώτο είχε μέσα πολίτες της περιοχής, το δεύτερο είχε φωτορεπόρτερς από διάφορες χώρες. Κάποια στιγμή προκαλείται μια έκρηξη στο π ρώτο όχημα, και ο δρόμος γεμίζει με σοβαρά τραυματίες, μέσα στα αίματα. Τότε οι φωτορεπόρτερς από το δεύτερο όχημα, καταβαίνουν και δεν βοηθάνε όμως τους τραυματίες. Τραβούν πρώτα φωτογραφίες.

Πηγή: todomino.blogspot.gr

Πηγή: http://www.eglimatikotita.gr/